ტექნე, როგორც სულიერი მოვლენა.

კაცობრიობამ თავისი სულიერი სიცარიელის ამოვსება გარესამყაროს შთანთქმით დაიწყო. დეკადენტური ადამიანის შინაგანი სიღარიბე არ იძლევა გარესამყაროში მშვენიერების გადმოღვრის საშუალებას, რადგან მისით ნაკლულია თაურ. მაშინ, როცა სულიერი სიმდიდრე სამყაროს კიდევ უფრო გალამაზებისა და სრულყოფის უმთავრეს ლიბოს წარმოადგენს და ამგვარად, კოსმოსის წმინდა სამებისაგან კურთხეულ ერთ, უზარმაზარ ღვთიურ სამკვიდრებელ ტაძრად ქცევის საშუალებას იძლევა (ამისათვის, ჯერ ადამიანმა უნდა იქციოს თავი ღვთის ჭურჭლად, ღვთის ტაძრად), სულიერად ბერწი ადამიანი ვამპირული ბუნების ხდება; მკვლელი და მშთანთქმელი როგორც საკუთარი თავის, ასევე-გარესამყაროსი. ამ უკანასკნელთა ყოფიერება ბელზებელური ვაკუუმი და არარსია, სიკვდილი და წარმავალი ეფემერა. სულიერად მდიდარი ადამიანების ცხოვრება კი თავადაა პოეზია-სიცოცხლისა და მშვენიერების მუდმივი შესაქმე.